Rozdział XVII ~ Lou

  Wieczorem okazuje się, że ten wystrzał, który słyszałam, uciekając spod Rogu, to dziewczyna z Dziewiątki. Idę spać.
  Czwartego dnia giną chłopcy z Czwórki i Jedenastki, a mnie ten dzień mija na jedzeniu, piciu i niemyśleniu. Czyli, po ludzku mówiąc, nie dzieje się nic specjalnego (kiedy tak zobojętniałam na śmierć?!), za to piątego dnia wrażeń mam aż nadto. Ale od początku...

  ***

  Budzę się rano ze szczerym zamiarem leżenia i czekania, aż inni się powyrzynają, ale dochodzę do wniosku, że jednak jest to niemożliwe z prostego powodu: zaraz skończy mi się żarcie (miałam paczkę sucharów, bułkę i dwa jabłka, a teraz mam już tylko jedno jabłko), woda zresztą też. Na szczęście z wodą nie ma problemu, bo mam rzekę, jodynę i butelki.
  Nabieram nową porcję wody, dodaję jodynę i zakręcam. Chowam to co mam w plecaku i wyruszam w świat.

  Po jakiejś godzinie przystaję, żeby się napić. Wokół panuje idealna cisza.

  - Nie chcę się narzucać, ale może jednak ten sojusz to nie taki głupi pomysł? - słyszę cichy głosik.

  Prawie podskakuję z przerażenia i odwracam się. Za mną stoi mała Lou, trybutka z Trójki.

  - Przestraszyłam cię? - pyta. - Nie chciałam, naprawdę.

  Serce mi wali, ale staram się nie wyglądać jak kot, który wystraszył się czegoś, co okazało się nieistotnym duperelem.

  - Nie, wcale mnie nie przestraszyłaś - mówię.

  - To dobrze. A co do sojuszu: przemyśl to. Znaczy... nie wiem, jak ty, ale ja piąty dzień nie mam się do kogo odezwać i jak z kimś nie porozmawiam, to chyba zwariuję.

  Dziewczyna ma rację: przez pięć dni gadałam sama do siebie, a to chyba oznaka tego, że coś ze mną nie tak.

  - Ja też - mówię po chwili.

  - To co? - pyta z nadzieją.

  - Wchodzę w ten interes - oznajmiam.

  - Naprawdę? Super! - Lou uśmiecha się radośnie.

  - Też się cieszę. Masz jedzenie, bo mnie zostało tylko jabłko?

  - Mam resztkę chleba, który ukradłam temu wrednemu chłopakowi.

  - Jacobowi?

  - Właśnie.

  - Wobec tego musimy zapolować. Oprawiałaś kiedyś zwierzynę?

  - Czy co robiłam?

  - Czyli nie. I jakby coś, ja też nie.

  - Poradzimy sobie.

  - To chodźmy - ruszyłam przed siebie. - A skoro mówisz, że sobie poradzimy...

  - Wiem to.

  - Tsaa... Zastanawiam się tylko, czemu zdecydowałaś się tak po prostu podejść i pogadać. Jakbyśmy były na wakacjach! Przecież mogłam cię zabić!

  - Nie zrobiłabyś tego.

  - Skąd wiesz?

  - Bo wiem.

  - Może bym zrobiła?

  - Nie zrobiłabyś.

  - Eh... Masz rację, nie zrobiłabym tego.

  - No widzisz? Ty nie zabijasz tylko dlatego, że możesz.

  - Kim ty byłaś w tej swojej Trójce? Psychoanalitykiem?

  - Nie, ale jeśli już przy tym jesteśmy, to może nam się to przyda? - wyjmuje z plecaka jakąś butelkę.

  - A co to jest?

  - Nie wiem, ale sama to zmajstrowałam i wiem, że wybucha, jak się potrząśnie. Można rzucić w kogoś.

  - Ach tak...

  - Za coś takiego dostałam ósemkę na Ocenie Indywidualnej. A ty za co dostałaś dziesiątkę?

  - Za bawienie się siekierą. I tak, na treningu pudłowałam specjalnie.

  - Niezły patent.

  - Mam dobrą mentorkę.

  - Ja też.

  - Ciekawe, czy to oglądają...

  - Jeśli tak, to pozdrowienia, ciociu Clarie! - mówi i śmieje się.

  - I tobie, Eve Taylor - dodaję i też się uśmiecham.

  Na takich właśnie dyskusjach mija nam pół dnia. Czuję, że coraz bardziej lubię tę drobną trzynastolatkę z dystryktu techników i mózgowców.  Rozmawiamy o Eve i "cioci Clarie" i o naszych dystryktach, a także o różnych nieistotnych duperelach. Lou załamuje ręce na widok opatrunku na moim brzuchu i zręcznie go zmienia.

  To całe jej zaufanie do mnie (i to moje zaufanie do niej) jest naprawdę dziwne, ale najlepsze dopiero się zacznie...

  ***

  Nie wiem, czemu nie usłyszałam go wcześniej, przecież powinnam! Faktem jest jednak, że słyszę go i widzę dopiero, gdy wyskakuje z krzaków i rzuca się na Lou.

  Zanim zdążę się zastanowić, skaczę w tym kierunku i odpycham moją małą sojuszniczkę sprzed jego pazurów. Lou upada na mech, a na mnie zwala się ogromny, futrzasty "zwierzak" z wielkimi kłami i ostrymi pazurami (możliwe, że genetycznie zmodyfikowany niedźwiedź).

  Pysk zmiecha znajduje się kilka centymetrów nade mną. Zaraz odgryzie mi twarz.

  Siekiera wypadła mi z ręki, więc nie mam broni i usiłuję odepchnąć zmiecha rękami.

  Ból ekspoduje w prawym boku. Nie mogę krzyknąć. Nie mogę.

  - LOU!!! - a figa z makiem (jakbym jeszcze wiedziała, co to jest). - Siekiera!

  Nie wiem, co robi moja domniemana sojuszniczka. Równie dobrze może się właśnie ulatniać z moimi zapasami... Och, Natasha, odrobinę zaufania do ludzi!

  Cierpną mi ręce, które kurczowo zaciskam na tej części mordy zmiecha, która prawdopodobnie nie powinna mnie pogryźć.

  - Lou! - wołam błagalnie. - Zrób coś!

  Moje ręce bezsilnie opadają. Jednak zmieszaniec nie obgryza mi twarzy. Słyszę głośne "Ale to ciężkie!". Potem następuje obrzydliwy trzask.

  Mam na twarzy jakąś paskudną, gorącą maź, a wszystko wokół zapada się w nicość...