Rozdział IV ~ Mieszanka imion i twarzy, pocięta Tina, uprzejmy Tony i pan Wolf

  Wizyty w Dziesiątce i Dziewiątce mijają jak w kalejdoskopie.

  W Ósemce jest nieco trudniej, bo nie mogę skupić się na niczym innym niż pokrwawione, zmaltretowane zwłoki Tiny Tay, aż w końcu wymiotuję w czasie uroczystej kolacji. (Eve ratuje mi życie, mówiąc, że nie toleruję glutenu, cokolwiek to jest).

  W Szóstce też jest blisko tragedii, bo moją głowę zaprząta widok miłego chłopaka o imieniu Tony, który uratował mnie przed upadkiem po prezentacji, a kilka dni później zakończył życie z oszczepem w piersi. Na szczęście tym razem obywa się bez zwracania treści żołądkowej. (Oczywiście we wszystkich tych dystryktach też przekazuję burmistrzom portrety trybutów, jakby były im do czegokolwiek potrzebne).

  Aktualnie jedziemy w stronę Piątki, a Eve ekscytuje się jak mała dziewczynka i trajkocze coś o jakimś facecie z tego dystryktu, co wcale nie zachwyca Blighta. Ciekawe, co obiekt aktualnego zachwytu Eve powiedziałby na nasz ulubiony żart o mieszkańcach Piątki…

***

  - Chodź się ubierać - komenderuje Ceri.

  Wstaję z westchnieniem i ruszam za nią. Mam nadzieję, że Devona cały czas pamięta, że ubranie powinno zakrywać przynajmniej najintymniejsze części ciała…

  Ekipa robi mi makijaż i coś dziwnego z włosami. Potem przychodzi Devona z jakąś paczką i każe mi podnieść ręce.

  Podnoszę ręce i zamykam oczy. Stylistka coś na mnie zakłada (nie jest źle, bo czuję to jeszcze w okolicach kolan), a potem każe założyć buty na szpilkach i dopiero podprowadza do lustra.

  Nie jest źle: złote cienie pod oczami, najeżone włosy, wąska, złota sukienka do kolan i złote pantofle na szpilkach.

  - Wyglądasz elektryzująco - zapewnia Devona.

  Wracam spowrotem do przedziału, a Eve obrzuca mnie spojrzeniem i wybucha śmiechem.

  - Blight, zobacz, podłączyli biedne dziecko do maszyny elektrostatycznej!

  - Nie jestem pewien, czy mieszkańcom spodobają się takie podśmiechujki z ich głównego źródła utrzymania…

  - Daj spokój, Wolfowi na pewno się spodoba.

  - Jemu wszystko się podoba, to taki typ człowieka.

  - Polemizowałabym.

  - Co to ma być?! - Rozlega się wrzask Ceri. - Zaraz wysiadamy, a wy jesteście w lesie?!

  - W pociągu - poprawia ją Blight.

  - Niemniej bardzo byśmy chcieli być teraz w lesie - dopowiada Eve.

  - Ubierajcie się! Oh, z kim ja muszę pracować…

  Blight posyła jej promienny uśmiech idioty, a Eve śmieje się jak wariatka. Kocham ich.

***

  - Jakby ktoś - wymowne spojrzenie na mentorów - nie pamiętał, najpierw robimy rundę wokół miasta, aby tłumy mogły nacieszyć się naszą triumfatorką, później Natasha wygłasza przemówienie, wymiana tabliczek i rysunków, potem czas wolny aż do bankietu. Rozumiemy się?

  - Oczywiście - potakuje Eve. - Tak bardzo, jakby to kogokolwiek obchodziło.

  Blight ma poważny problem z zachowaniem powagi.

  Ceri wzdycha, a drzwi się otwierają. Na peronie czekają tłumy ludzi i komitet powitalny w składzie: facet w garniturze z teczką (prawdopodobnie pomagier burmistrza Piątki) i dwóch Strażników Pokoju.

  - Witamy w Dystrykcie Piątym - odzywa się ten z teczką (ciekawe, po co mu ona?). - Zechcą państwo zająć miejsca - wskazuje na dwa stojące obok kabriolety. - Mam nadzieję, że poinformowano państwa o przebiegu waszej wizyty w tym dystrykcie.

  - O tak, Ceri poinformowała nas o tym bardzo dogłębnie - zapewnia go Eve, po czym ona, Blight, Ceri i Devona zajmują miejsca w pierwszym samochodzie, a mnie kierują do drugiego.

  Ruszamy ulicami Piątki: to ładne, choć nieco futurystycznie wyglądające miasto. Widzę, że Eve i Blight wymieniają jakieś uwagi. Szkoda, że nie słyszę, co mówią.

  Objazd miasta kończy się przed tylnym wejściem do Pałacu Sprawiedliwości. Później wszystko odbywa się tak, jak w sześciu poprzednich dystryktach: przemówienie burmistrza, kwiatki, moje przemówienie, wymiana tabliczek na moje nieszczęsne rysunki, powrót do Pałacu. Teraz mamy kilka godzin dla siebie.

  - To co robimy? - Pytam. - Zamykamy się w przedziałach i udajemy, że reszta nie istnieje?

  - Nie tutaj - Eve uśmiecha się tajemniczo. - Teraz, proszę wycieczki, idziemy odwiedzić najbardziej pozytywnego triumfatora, jakiego poznałam w całym swoim życiu.

  Nie brzmi to zbyt zachęcająco, ani dla mnie, ani - tym bardziej - dla Blighta, który przewraca oczami. Eve prowadzi nas przez miasto, najprawdopodobniej w kierunku Wioski Zwycięzców.

  -  Ten cały pozytywny triumfator to czubek - mówi do mnie Blight. - Żaden normalny człowiek nie może być tak pozytywny jako zwycięzca cholernych Głodowych Igrzysk… - wyrzeka. - Zawodowcy nie są normalni - dodaje szybko, widząc, że otwieram usta.

  - Proszę mi nie obgadywać Wolfa, tam z tyłu - Eve chce grać złą, ale śmiech przebija wyraźnie w jej głosie. - To naprawdę niesamowity facet.

  - Wolfa? - pytam z ciekawością, bo wydaje mi się, że skądś kojarzę to imię.

  - Tak, Wolfa. Jeśli chcesz wiedzieć coś więcej, służę informacją.

  Blight wzdycha, zapewne słyszał tę historię już tyle razy, że ma jej dość na całe życie.

  - Wolf Peters urodził się w dwudziestym czwartym roku po Poskromieniu - zaczyna Eve dramatycznym głosem, ale szybko wraca do swojego normalnego tonu. - Gdy miał szesnaście lat, rzuciła go dziewczyna, w której był bardzo zakochany. Wpadł w depresję. Chciał się zabić, ale nie potrafił, więc zgłosił się na ochotnika w Czterdziestych Głodowych Igrzyskach. Wszystko poszło dobrze, jeśli można tak powiedzieć, i Wolf, razem z Julie Knowledge, znaleźli się w pociągu jadącym do Kapitolu. W międzyczasie jednak przespał się ze swoją decyzją i stwierdził, że popełnił fatalny błąd i chce żyć. Opowiedział o wszystkim swojej mentorce, nazywała się bodajże Sabine, czy jakoś tak, i ona mu obiecała, że zrobi wszystko, żeby zapewnić mu zwycięstwo…

  - Ptaszki ćwierkają, że nawet przespała się z głównym organizatorem, Cravenem, czy jak mu tam - wtrąca zgryźliwie Blight.

  - Siedź cicho - prycha Eve i kontynuuje opowieść: - Sabine i Wolf zacisnęli pięści i udało im się. Wolf wygrał. I o ile z większości zwycięzców Igrzyska wysysają wszelką chęć do życia, o tyle w Wolfie Petersie tęże wzbudziły. Gdy miał dwadzieścia jeden lat ożenił się z Rosemary Reynolds. W dzień ich ślubu pół Kapitolu i nawet część Dystryktów poumierała z zazdrości. Muszę przyznać, że ja też byłam blisko…

  - Bujałaś się w nim! - Blight mówi to takim tonem, jakby mówił "Pomagałaś zmiechom Snowa rozszarpywać niewinnych ludzi!".

  Eve uśmiecha się.

  - Kochanie, mam lepszy pomysł: pokaż mi dziewczynę, która nie kochała się w Wolfie. Ten głos, ten uśmiech, te włosy - to była mieszanka piorunująca. Każda by uległa.

  Blight zgrzyta zębami.

  - Mogę kontynuować? Świetnie. Sześć lat później Rosemary urodziła mu syna, Axela.

  Zaraz, Axel... Axel Peters… Skąd ja znam to nazwisko?

  - Poważny problem pojawił się, gdy wylosowali go na Igrzyska, jednak Axel wygrał, dzięki wsparciu ojca…

  - A Wolf zrobił się przez to jeszcze bardziej psychicznie pozytywny - uzupełnia szeptem Blight.

  No jasne! Axel Peters, zwycięzca Sześćdziesiątych Szóstych Głodowych Igrzysk! A ten cały pozytywny Wolf jest jego ojcem. Mgliście przypominam sobie uroczystości sprzed dwóch lat, ale nie jestem w stanie skojarzyć twarzy.

  Z zamyślenia wyrywa mnie radosny okrzyk:

  - Eve, Blight, witajcie! A ty musisz być Natasha! Zastanawiałem się, czy przyjdziecie.

  Podnoszę wzrok. Najbardziej pozytywny triumfator, jakiego Eve poznała w całym swoim życiu, nie wygląda na swoje (jak pośpiesznie obliczyłam) czterdzieści cztery lata. Ma owalną twarz, wystające kości policzkowe, burzę jasnobrązowych loków, takież wąsy i piwne oczy, a jego uśmiech… no cóż, mimo solidnego zaangażowania uczuciowego w zupełnie innego przedstawiciela płci męskiej, muszę stwierdzić, że faktycznie ma w sobie "to coś" i gdybym urodziła się ze dwadzieścia pięć lat wcześniej, pewnie też umierałabym z zazdrości, oglądając jego ślub.

  - Cześć, Wolf! - odpowiada Eve i rusza biegiem w jego kierunku. Przytula się do niego i czochra mu włosy.

  - To koniec - mówi grobowym głosem Blight. - Straciliśmy ją. Do wyjazdu nie będzie już z nią kontaktu - wzdycha.

  - Chodźcie do środka - zachęca Wolf, otwierając drzwi.

  Blight przewraca oczami, ale wchodzi, a ja zaraz za nim. Za nami idzie Wolf z przyczepioną do niego Eve.

  W przedpokoju wpadamy na jeszcze dwie osoby. Pulchna brunetka z okrągłą twarzą i prostokątnymi okularami to najpewniej Rosemary, a wysoki i szczupły ciemnowłosy chłopak to musi być Axel.

  - Chodźcie do salonu, zaraz zrobię herbaty - uśmiecha się Rosemary.

  Sadowimy się wokół stolika; Eve siada na dłoniach - włosy Wolfa wyraźnie ją kuszą.

  Blight przewraca oczami.

  - Szukam kobiety, która będzie na mnie patrzeć tak, jak Eve na włosy Wolfa - warczy.

  - Ojeju - Eve wstaje i przytula Blighta. - Kocham cię, ale z Wolfem ostatni raz widzieliśmy się pół roku temu. Daj nam chwilę, żeby się sobą nacieszyć.

  - Jasne, nawet więcej niż jedną - zgrzyta zębami Blight. - Tylko chyba nie tutaj, bo byłoby niewygodnie.

  - Ej, to było wredne - Eve trąca go łokciem.

  - Kolego, nie wiem, co sobie wyobrażasz, ale jesteś w błędzie - dopowiada Wolf. - Ja i Eve to tylko przyjaźń i nic więcej.

  - Jakby ktoś was teraz nie widział, to by może uwierzył - mruczy mój mentor.

  Mam dość słuchania zazdrosnego Blighta, więc przełamuję swoją niechęć do ludzi i przysuwam się do Axela.

  - Cześć… - zaczynam nieśmiało.

  - Cześć - odpowiada. - Czy on tak zawsze?

  - Mówisz o Blighcie? Kocha Eve bardziej niż Kapitolińczycy Igrzyska i jest strasznie zazdrosny, ale takich scen jeszcze nie widziałam.

  - Aha. Jak się czujesz jako triumfatorka?

  - Chyba dobrze… ładny dom i dużo pieniędzy, żeby karmić wszystkich przyjaciół, tylko czasem mam koszmary. No i kiedy przyjeżdżają dziennikarze, to się robi nie do zniesienia.

  - Paskudne uczucie, ale przywykniesz.

  - A czy bycie mentorem jest bardzo okropne?

  - Na pewno najgorszy jest pierwszy rok, kiedy musisz wszystko ogarnąć, a twój podopieczny prawdopodobnie i tak umrze…

  - Brzmi źle - mówię.

  - … ale to się da przeżyć - kończy Axel. - Jeśli masz dobrego mentora - tu rzuca krzywe spojrzenie na Eve szczerzącą się do Wolfa i zgrzytającego zębami Blighta - to będzie ci pomagać i będziesz miała łatwiej. Podsumowując: łatwo nie będzie, ale na pewno dasz sobie radę.

  - Dzięki…

  - Zresztą masz jeszcze pół roku, nie myśl o tym. Lepiej napij się herbaty.

  Nie przepadam za herbatą, ale posłusznie piję.

  Rozmawiam z Axelem tak naturalnie, jakbym znała go od wieków. Pytam go o koszmary, przemówienia w dystryktach swoich sojuszników i ofiar, wkurzające opiekunki i pierdyliard innych rzeczy, równie ważnych dla zwycięzców.

  Z rozmowy wyrywa nas wrzask Eve:

  - Ożesz, ja cię kręcę, Vogue nas udusi, a mnie najpierw!

  - Coś się stało? - pyta z niepokojem Rosemary.

  - Została godzina do cholernego bankietu, a my jesteśmy w dupie! - jęczy Eve. - Minie z pół godziny zanim dojdziemy do pociągu, a później…

  - Nie dramatyzuj, Eve, podwiozę was - oferuje Wolf.

  - Dzięki, jesteś cudowny, ratujesz nam życie!

  Mina Blighta wyraźnie mówi, że wolałby zostać rozdarty żywcem przez Ceri i Devonę niż podwieziony przez Wolfa, ale Eve już ciągnie nas za ręce do garażu. Wsiadamy do auta, a Wolf energicznie rusza.

***

  - Do zobaczenia na bankiecie - mówi Wolf, hamując na peronie.

  Wyskakujemy niemal w biegu i rzucamy się do pociągu.

  - No ja was bardzo proszę, może trochę punktualności?! - drze się na nas Ceri. - A teraz jazda do ekipy! - drze się na mnie.

  Wpadam do wagonu zdyszana. Ekipa przygotowawcza rzuca się na mnie jak zmiechy na zdobycz i zaczyna mnie malować, perfumować i robić inne złe rzeczy, oczywiście cały czas paplając o przyjęciu.

  W końcu jestem gotowa. Zakładam buty i sukienkę od Devony. Przeglądam się w lustrze.

  Nawet nieźle. Po pamiętnym ochrzanie od Eve, Devona wyraźnie się poprawiła.

  Mam na sobie rozkloszowaną, sięgającą kolan sukienkę bez ramiączek, bardzo kolorową (z przewagą czerwieni), a na nogach czarne balerinki z kokardami. Moje usta są wściekle czerwone, powieki żółte, a policzki różowe.

  Gdy docieramy do Pałacu Sprawiedliwości, Ceri ustawia nas w szyku: najpierw ekipa przygotowawcza, potem ona, Devona, Eve z Blightem, a na końcu ja. Z dołu rozbrzmiewa muzyka, początek naszego pochodu rusza.

  - Jeśli tutaj też będzie ten radosny świr, to chyba utopię go w szampanie - zastrzega Blight.

  - Nie utopisz go w szampanie, tyko będziesz dla niego miły - warczy Eve. - W przeciwnym razie ja cię utopię. No, piętnaście, idziemy.

  Eve i Blight ruszają, a ja liczę pokonywane przez nich stopnie. Gdy schodzą z piętnastego na szesnasty, ruszam.

***

  Nie wiem, jak Eve to zrobiła, ale siedzi pomiędzy Wolfem z lewej a Blightem z prawej strony i kontroluje to na tyle, że jeszcze nikt nikogo nie utopił. (Ja siedzę po prawej stronie Blighta i wysłuchuję jego mamrotań pełnych zazdrości).

  W końcu, gdy Eve (chyba już trochę pijana) wybucha głośnym śmiechem na jakiś zupełnie banalny tekst Wolfa, Blight nie wytrzymuje.

  - Ciekawe, co powie Eve, jeśli ja zacznę się przystawiać do jakiejś babki - mówi to niby do mnie, ale na tyle głośno, żeby usłyszała go co najmniej połowa sali.

  - O mój lesie szumiący - Eve przewraca oczmi. Odrywa się od niewątpliwie pasjonującej rozmowy z Wolfem i całuje Blighta w usta.

  Nie wiem, który dupek zaczyna liczyć, ale faktem jest, że liczy, a inni dołączają do niego. Nie no, błagam, to, do cholery, pocałunek, a nie bieg na czas.

  Eve i Blight odrywają się od siebie dopiero przy osiemnastu. Sala eksploduje oklaskami. Blight czerwienieje, ale Eve nie traci rezonu (czy ona go kiedykolwiek straciła?) i kłania się na wszystkie strony, po czym spokojnie siada.

  Reszta kolacji jest już w zasadzie nudna.

***

  Leżę na podłodze w koszuli nocnej, rysując Lucasa Crossa. Wiem, że jedziemy do Czwórki i że jutro będę musiała dać występ w dystrykcie, z którego pochodziła Elaine Beavers. I czuję się z tym źle.

  Rozlega się pukanie do drzwi.

  - Proszę - rzucam, przygotowując sobie w myślach żółć, którą splunę w Ceri, gdy tylko przestąpi próg.

  - Mogę? - to nie Ceri, to Blight.

  - Jasne - wstaję i ogarniam podłogę na tyle, żeby o nic się nie zabił ani niczego mi nie podeptał.

  - Dzięki - odpowiada i opada na moje łóżko. - Jeśli nie masz nic przeciwko, posiedzę tu trochę.

  - Nie mam nic przeciwko. Jak dla mnie, możesz tu siedzieć do rana. A coś się stało, że tak…?

  - Eve bawiła się telewizorem i trafiła na jakieś archiwalne nagranie, na którym Peters drze twarz, że ma całe mnóstwo miłości. No i zaczęła się ślinić do tego nagrania, więc wyszedłem i, z braku innych inteligentnych osób w pociągu, przyszedłem do ciebie.

  - Dobra, możesz tu siedzieć, ile chcesz, pod warunkiem, że będziesz do mnie mówił.

  - Co?

  - Cokolwiek. Muszę się skupić na czymś innym niż to, że za parenaście godzin wygłaszam cholerne przemówienie prosto w twarz rodzinie Elaine.

  - Wiesz, chętnie bym ci pomógł, ale jestem kiepski w opowiadaniu…

  - Nie szkodzi. Louise też, a jakoś nie przeszkadza jej to w opowiadaniu mnie i Maddy niestworzonych historii.

  - Nie wiem, co mógłbym ci opowiedzieć. Moje życie było w zasadzie nudne.

  - Powiedział triumfator - parskam. - Opowiedz mi o swoich Igrzyskach… oczywiście jeśli chcesz, bo jeśli za bardzo bolą, to nic nie mów.

  - Mogę opowiedzieć.

  - No to zamieniam się w słuch - rozkładam się na podłodze nad rysunkiem i przykładam ołówek do papieru, a Blight zaczyna opowiadać…

_________

  Mam jeszcze tydzień ferii, więc postaram się coś napisać, ale nic nie obiecuję, bo mam do nadrobienia dwa sezony "Orphan Black".

  Jeszcze z rzeczy, które powinniście wiedzieć: głosu, wyglądu, piosenki o całym mnóstwie miłości ("Jede Menge Liebe") i pozytywnego nastawienia Wolfowi Petersowi użyczył Wolfgang Petry. Z całego serduszka polecam wszystkie utwory tego pana, a zwłaszcza "Weiß der Geier".