Rozdział XXVII ~ Pociąg abarot

  Dla Hope Morgenstern z ładną prośbą o jakiś zboczony prolog na osłodę życia

***

  Gdzieś z tyłu rozlega się głuchy jęk, ale nie odwracam się, żeby zobaczyć, kto to; Caesar Flickerman szybko kończy program.

  Natychmiast zrywam się na równe nogi i oglądam za siebie: Blight wachluje leżącą na podłodze, bladą jak płótno Eve kartką papieru z listą pytań, a Ceri i Devona stoją sparaliżowane strachem, przyciskając dłonie do policzków.

  Dosłownie sekundę później Eve otwiera oczy.

  - Dałaś do pieca. Kapitolowi i Trójce na pewno pękły serduszka - mamrocze. - O matko, jak mnie łeb nawala!

  Chcę podbiec do Eve, ale potykam się o najbliższy kosz róż i wywijam efektownego orła.

  - Natasha, nie demoluj scenerii - karcący głos mentorki upewnia mnie, że Eve czuje się lepiej niż początkowo myślałam. - Lepiej idź do pokoju, coś tam na ciebie czeka - uśmiecha się, chwyta dłoń Blighta i wstaje.

  Ja również się podnoszę, wymijam kosze róż i biegnę do pokoju. Wpadam do środka; ktoś zasłał łóżko.

  Podchodzę do łóżka. Leżą na nim: mój wisiorek i… "kotek" Lou. Zaciskam palce na tym drugim, wtulam twarz w kołdrę i, już bez skrępowania, zaczynam płakać.

  - Natasha, nie mamy całego dnia - czuję na włosach dłoń Eve Taylor. - Wiem, że tak byłoby najłatwiej, ale nie możesz siedzieć i płakać.

  Podnoszę głowę, odwracam się i opieram plecami o łóżko. Wycieram oczy i nos rąbkiem sukienki. Oddycham głęboko i biorę się w garść.

  Ściskam w jednej ręce wisiorek, w drugiej "kotka". Już dobrze, już wracam do domu.

  Wychodzimy z pokoju, dołączamy do Ceri i Blighta i zjeżdżamy na sam dół. Samochód o przyciemnionych szybach wiezie nas na peron, gdzie żegnamy się z Devoną (jak ja się cieszę, że w końcu mam z głowy choć jedną kapitolińską kretynkę).

  Pociąg rusza i wjeżdża do tunelu, zapada ciemność. Kilka sekund później słychać głośny pisk, dziwny chichot i plaśnięcie.

  - Ty zboczeńcu, nie przy dziecku! - śmieje się Eve.

  O matko, moim mentorom odbiło. Blight obmacuje Eve, która się z tego głupio cieszy. Chyba zaraz zwymiotuję.

  Na szczęście wyjeżdżamy z tunelu zanim Eve i Blight zaczną robić gorsze rzeczy. On ma zaczerwieniony policzek, a ona zadartą na uda spódnicę. Buuueeee…

  Jemy kolację i siadamy przed telewizorem (Eve siada Blightowi  n a  k o l a n a c h. Co tu się wyrabia?); oglądamy powtórkę wywiadu.

  - Nie zupełnie tak to widziałam, ale to było całkiem niezłe - uśmiecha się Eve. - Urzekłaś Kapitol. Mieszkańcy Trójki albo cię pokochają, albo znienawidzą, że żerujesz na śmierci Lou. Za to Czwórka…

  - Nie mów, wiem. Tournee w Czwórce… chyba się zabiję.

  - … to będzie trudne - kończy myśl Eve.

  - Nie przesadzaj, nie może być aż tak źle - Blight się uśmiecha i całuje Eve w szyję.

  Dotarło do mnie, słowo. Nie musicie tego robić publicznie.

  - Idę się przebrać - rzucam i wychodzę.

  Wchodzę do swojego przedziału. Zdejmuję pantofle, ściągam sukienkę, energicznie zmywam makijaż, związuję włosy. Zakładam luźne spodnie i bluzkę. Powoli, ostrożnie wraca Natasha Moore, nieśmiała dziewczyna z Siódmego Dystryktu. Kapitol z każdą chwilą się oddala.

  Padam na łóżko i zasypiam (nie wiem, jak mi się to udaje).

***

  - Natasha, wstawaj!!! - Ceri z rana napewno nie jak śmietana.

  Zwlekam się z łóżka i wolnym krokiem ruszam do wagonu jadalnego.

  Eve i Blight siedzą przy stole i wyglądaliby normalnie (normalnie - co to znaczy?), gdyby nie czerwony punkt na policzku Eve. Podwójne "buuueeeee".

  Dołącza do nas Ceri, jemy śniadanie.

  Po dość wesołym śniadaniu, Eve poważnieje, a Ceri znika (przyczyn ani jednego, ani drugiego nie znam, natomiast to ostatnie bardzo mnie cieszy).

  - Musisz sobie wybrać zajęcie - mówi mentorka.

  - A po ludzku? - pytam.

  - Jakaś artystyczna działalność, którą będziesz prowadzić - tłumaczy Blight. - Jak projektowanie ubrań, malowanie, śpiew… Rozumiesz? Snow sprzedaje później te artystyczne twory zwycięzców i zarabia na tym tyle, że…

  - Co?! - wiedziałam, że Snow robi różne podłe rzeczy, ale to już jest przegięcie.

  - To, co słyszysz - odpowiada Eve.

  - Zastanów się, co lubisz i umiesz robić - podsuwa Blight

  - Umiem rysować - mówię powoli - ale nie.

  - No dobra… - wzdycha mentor. - Śpiew?

  - Nie.

  - Czemu?

  - Bo nie! - "nie" oznacza w przybliżeniu "publicznie ostatni raz śpiewałam na pogrzebie mamy i nie dałabym rady".

  - To nie. Malarstwo?

  - Nie umiem.

  - Projektowanie ubrań?

  - Dla wypacykowanych kapitolińskich landryn? W życiu!

  - Rzeźba?

  - Nie umiem.

  - Eve, coś jeszcze?

  - Może hodować róże dla Snowa - odpowiada z przekąsem zapytana.

  - A jakieś poważne propozycje?

  - Czemu nie chcesz rysować?

[od autorki: włącz piosenkę numer 11 - "Nie lubię"]

  - Bo nie. Umiem rysować i kocham to robić, ale nie będę rysować dla Kapitolu. Możecie mnie obedrzeć ze skóry i posypać pieprzem! - wybucham.

  - Nikt nie będzie cię obdzierał ze skóry, a pieprz jest drogi - mówi spokojnie Eve. 

  - Nigdy w życiu ani po śmierci!

  - Musisz - Eve mówi to tak łagodnie, jak to tylko możliwe.

  - Nie chcę!

  - Ja też nie chciałam śpiewać dla Kapitolu… - głos Eve zaczyna drżeć; Blight przytula ją mocno. - Nieważne.

  - Nienawidzę ich!!! - wrzeszczę. - Jak ja ich wszystkich, cholera, nienawidzę!!!

  - Nie krzycz tak, Natasha - błagalnym tonem mówi Blight.

  - Jak ja ich nie znoszę!!! - ryczę. - Nienawidzę!!!

  - Natasha…

  - Nie mów, że ty nie! Zrobili ze mnie morderczynię i jeszcze im mało!!! Z nas wszystkich zrobili morderców!!! - łapię stojącą na stole filiżankę i ciskam nią w ścianę. Huk roztrzaskującej się porcelany trochę ochładza mój gniew.

  - Mów tak dalej, a zastaniesz w Dystrykcie trupy, a nie rodzinę i przyjaciół - rzuca lodowato Eve.

  Trochę mnie to hamuje, ale tylko trochę. Jako że nie mogę już krzyczeć, zaczynam ciskać przedmiotami. Talerze, nie talerze, różne różności fruwają w powietrzu i roztrzaskują się o ścianę pociągu. Trzask pękających naczyń trochę mi pomaga. Z każdym rzuconym przedmiotem schodzi ze mnie powietrze. Nie jestem już tak wściekła.

  W końcu na stole zostaje tylko półmisek pełen tłustych resztek jakiegoś mięsa.

  - Są tu Awoksi? - pytam, pozornie zupełnie od rzeczy.

  - Nie… - mówi ostrożnie Eve. - W pociągu jadą tylko kapitolińscy stewarci.

  Uśmiecham się wrednie… i ciskam półmiskiem.

  - O ja pierdolę… - jęczy Eve.

  Blight zaczyna się śmiać:

  - Zawsze wiedziałem, że masz charakterek, ale to był szczyt wredności.

  - Wiem - wzruszam ramionami. Już mi lepiej.

  Eve patrzy na zegarek.

  - Idź do przedziału, weź prysznic i ubierz się w coś ładnego. Mamy około dwudziestu minut.

  Dwadzieścia minut. Dwadzieścia minut i będę w domu. Wykonuję jakiś dziwny, radosny podskok i biegnę do przedziału.

______________

  Nowy rozdział i więcej Blive. Macie być wdzięczni.