Rozdział III ~ Odjazd

  Ktoś wchodzi do pokoju. Unoszę głowę i rozpoznaję Ceri.

  - Chodź, szczęściaro! - piszczy i uśmiecha się.

  Idziemy przez korytarz, a przed windą dołącza do nas Jacob i jego Strażnik. Zjeżdżamy i wychodzimy przed Pałac Sprawiedliwości, przed którym stoi samochód.

  - Wsiadajcie, kochani! - mówi Ceri i jeszcze raz się uśmiecha.

 Wsiadamy do samochodu i jedziemy na dworzec. Idziemy pomiędzy dwoma rzędami Strażników Pokoju, za których plecami tłoczą się zwykli ludzie.

  Gdy stoimy już w drzwiach pociągu, a kamery mają chwilę żeby złapać nas w pełnej okazałości Boris macha do mnie i wrzeszczy:

  - Trzymaj się, Natasha!

  - Będę, obiecuję! - odwrzaskuję.

  - Skończ te rzewne pożegnania, bo się popłaczę - syczy Jacob.

  - Pierdol się - mówię głośno i z przekonaniem.

  Widzę z daleka łzy na twarzy Loui.

  - Lo, idź się pociąć mydłem w płynie, wszystko będzie dobrze! - krzyczę.

  Louise uśmiecha się przez łzy i macha do mnie.

  - Boris, Lo, Mad, tato, kocham was! - wołam, choć wiem, że to głupie, żaden trybut dotąd tak nie zrobił, ale ja czuję, że muszę. - I wrócę, obiecuję!

  - Zamknij się, ofiaro, miałaś czas na pożegnania - warczy Jacob. - Ciągle cię pokazują. Odbierasz mi możliwość pokazania się.

  - Bo nie ma co pokazywać, a tak w ogóle to się pieprz - odpowiadam. - Jesteś śmieciem i nie będę cię słuchać, bo nie masz nade mną władzy - na telebimach pojawia się moja twarz, a głośniki transmitują, to co mówię. - A jak zginiesz, to nikt nie będzie płakał, bo jesteś małym, żałosnym, tchórzliwym, manipulatorem, który wyśmiewa się z innych, bo sam ma pełno kompleksów! Nie boję się ciebie, bo teraz możesz mi nagwizdać, a na arenie zapewne będziesz pierwszym trupem, a jak nie, to rezerwuję przywilej wbicia ci siekiery w czaszkę!!!

  Kilkadziesiąt osób - w większości uczniów z różnych roczników - zaczyna klaskać i skandować moje imię.

  - Obiecuję, że on nie wróci z Kapitolu! - wołam wskazując Jacoba.

  Krzyki nasilają się, a na telebimie ukazuje się twarz Lo. Z głośników słychać głos mojej najlepszej przyjaciółki:

  - Może zostawiamy ją w dobrych rękach? Jej własnych.

  - Z pewnością - teraz słyszę głos Mad.

  - Trzymajcie się!!! - wrzeszczę.

  Drzwi się zamykają, pociąg rusza, a ja jeszcze długo stoję przy drzwiach i patrzę na lasy, pagórki i doliny mojego dystryktu, do którego pewnie już nie wrócę żywa...

  Ale Jacob zawsze przodem - myślę i uśmiecham się do siebie.